Szukaj
Dzisiaj:
wtorek 19 marca,
Józef, Bogdan, Marek
panel partnera
0 tematów czytelnia
A A A A
Dzisiaj: wtorek 19 marca, Józef, Bogdan, Marek
A A A A
Partnerstwo samorządów Południowej Wielkopolski na rzecz zwiększenia dostępności i jakości usług publicznych.
Artykuły
2013-08-05
(Nie)formalnie zdobywają wiedzę
obrazek

„Wiśnie nie tylko w kompocie”, „Jak to na Biskupiźnie powidła smażyli”, „Grabonowska truskawka” czy „Przystań nad Malińczą” – to tylko niektóre projekty, realizowane dzięki Programowi Grantów Sołeckich przez Koła Gospodyń Wiejskich i sołectwa wsi w Gminie Piaski i całym Powiecie Gostyńskim. Takie inicjatywy, oprócz walorów integracyjnych mają też jedną ważną cechę: nakłaniają ich inicjatorów i mieszkańców do uczenia się przez całe życie. A to z kolei jest jednym z najważniejszych czynników rozwoju.


W dzisiejszym świecie narasta przekonanie o niezbędności uczenia się przez całe życie. Wynika to z faktu, iż kompetencje i kwalifikacje są postrzegane jako kapitał, który umożliwia podejmowanie wyzwań związanych ze zmieniającymi się technologiami oraz globalizacją w wymiarze gospodarczym, społecznym i kulturowym. Główne motywy dla nadawania priorytetów politykom w tym zakresie są różnie definiowane. W krajach rozwijających się - jako warunek walki z ubóstwem, wysoko rozwiniętych - wzmocnienie konkurencyjności oraz wśród państw i regionów będących liderami przemian - zdynamizowanie kreatywności pozwalającej utrwalić i utrzymać liderstwo. Generalnie można mówić o powszechnym nadawaniu polityce na rzecz uczenia się przez całe życie rangi jednego z najważniejszych czynników rozwoju.

Krok w krok za rozwijającym się światem
Terminem „Uczenia się przez całe życie” określa się „wszelkie działania, związane z uczeniem się, podjęte w życiu w celu poszerzenia wiedzy, udoskonalenia umiejętności/kompetencji i kwalifikacji z powodów osobistych, społecznych i zawodowych”. Według definicji OECD zagadnienie obejmuje „rozwój indywidualny i rozwój cech społecznych we wszystkich formach i wszystkich kontekstach – w sensie formalnym, to jest w szkołach, placówkach kształcenia zawodowego, uczelniach i placówkach kształcenia dorosłych oraz w systemach kształcenia nieformalnego, a więc w domu, w pracy i w społeczności .
Polityka w tym zakresie obejmująca systemy edukacji oraz uczenie się pozaformalne i nieformalne, jest obecnie szeroko rozumiana, co znajduje odzwierciedlenie w określaniu jej dodatkowym pojęciem: „Różnorodność form uczenia się”. Wynika to z chęci zwrócenia uwagi, że dla uczenia się w ciągu całego życia istotnym wymiarem jest nie tylko wymiar czasu -przez całe życie, ale także otwarcie na wykorzystanie różnych możliwości uczenia się w różnych miejscach i formach. Coraz częściej też podkreśla się niezbędność nakierowywania uczenia się zarówno w systemie formalnym, jak i poza nim na osiąganie określonych efektów kształcenia w zakresie wiedzy, umiejętności oraz zdolności do ich wykorzystania w zmieniającym się środowisku społecznym i gospodarczym.
Warto też zauważyć, że uczenie się przez całe życie ma wymiar zawodowy i niezawodowy. Jego efektem może być wzrost aktywności zawodowej oraz zdolności do zatrudnienia, rozwój potencjału adaptacyjnego pracowników przedsiębiorstw, podniesienie poziomu wykształcenia społeczeństwa czy zmniejszenie obszarów wykluczenia społecznego. Dlatego celem polityki samorządu muszą stać się działania na rzecz uczenia się przez całe życie mieszkańców społeczności lokalnych, wykorzystujących zasoby kadrowe społeczności, kulturowe regionu i potencjał instytucjonalny. Celem wymienionych działań edukacyjnych jest nie tylko rozwój, zabezpieczenie potrzeb ludzkich ale przede wszystkim dotrzymanie kroku rozwijającemu się światu.


Aktywna społeczność = rozwój

Szansę na nowe otwarcie w edukacji nieformalnej i pozaformalnej daje rozwój aktywnych społeczności lokalnych. Stowarzyszenia, fundacje, sołectwa, Ochotnicze Straże Pożarne, Parafie, Zgromadzenia Zakonne czy Koła Gospodyń Wiejskich to szansa na permanentny rozwój osobisty dzieci dorosłych i dojrzałych obywateli. Powstające jak grzyby po deszczu Uniwersytety III Wieku lub Kluby Seniora gdzie starsi ludzie na nowo odkrywają swoje powołanie do działań społecznych, mają możliwość poszerzania swojej wiedzy i umiejętności. Uczą się języków obcych, organizują wykłady i wyjeżdżają do ciekawych miejsc. Tak tworzy się nowy wymiar ludzi przeżywających swoje nowe powołanie na emeryturze.
Innym przykładem mogą być Straże Pożarne działające w naszych wioskach – spotykamy je na co dzień. Nie tylko ratują życie, gaszą pożary ale przede wszystkim zajmują się od dziesięcioleci kształceniem młodzieży, budowaniem odpowiedzialnych postaw młodych ludzi. Organizują nie tylko zawody strażackie, gdzie panuje duch zdrowej rywalizacji ale też obozy strażackie, gdzie młodzież i dzieci podnoszą swoje umiejętności ratowania życia.
Dziś coraz częściej zmieniają otoczenie i wizerunek wsi aktywne panie z Kół Gospodyń Wiejskich. Organizują imprezy integracyjne, przywołują stare tradycje, pieką ciasta według babcinych przepisów, zabierają dzieci na wycieczki do odległych miejsc, odkrywają nowe miejsca podczas wycieczek rowerowych a ostatnio organizują czas wolny podczas wakacji. Parafie jako centra życia religijnego coraz częściej sięgają także po edukację nieformalną służącą pobudzeniu wrażliwości społecznej i religijnej. Festyn ekologiczny współrealizowany przez Filipinów ze Świętej Góry czy największy festiwal oratoryjny. Coraz częściej grupy te współdziałają ze sobą, kooperując z samorządem lokalnym, podmiotami edukacyjnymi tworzą nową rzeczywistość opartą na tradycji dziadów, historycznych zasobach lokalnych wdrażając najmłodszych do aktywnego świadomego życia. Brakuje ciągle inicjatyw dzielenia się wiedzą w ramach wsi, miast. Przecież jeden mieszkaniec umie wykonywać gwizdki, które świetnie nadają się do dopingu na meczu sportowym lokalnej drużyny. Czemuż to nie uczy pozostałych strugania gwizdków?
Edukacja nieformalna i pozaformalna  realizowana przez grupy działające w naszych społecznościach jest uzupełnieniem tej realizowanej w szkołach naszych gmin i powiatów.
Ciągle nie wykorzystujemy szansy jaką nam daje rozwój edukacji nieformalnej w dobie Internetu (facebooka, bloga czy innych nowinek komunikacyjnych). Małe społeczności mogą dzielić się wiedzą nie tylko w ramach wsi ale i całych gmin, powiatów. (A.Konieczny)



 Dla pełnego zrozumienia tego terminu warto doprecyzować używane w tej definicji pojęcia edukacji formalnej, pozaformalnej i nieformalnej.
1. Edukacją formalną lub uczeniem się formalnym określamy wszelkie „szkolne” formy edukacji, a także wymagane prawem szkolenia kwalifikacyjne, niezbędne dla wykonywania jakiegoś zawodu – np. lekarz specjalista w jakiejś dziedzinie medycyny musi oprócz studiów medycznych odbyć praktykę oraz określone kursy prowadzone przez uprawnione instytucje i zdać egzamin potwierdzający posiadanie specjalistycznych kwalifikacji. W tym przypadku zaliczone kursy będą – podobnie jak ukończone studia – elementem edukacji formalnej. Ukończenie takiej edukacji jest potwierdzone formalnym dokumentem stwierdzającym, że dana osoba posiada określone kwalifikacje.
2. Edukacją pozaformalną określamy wszelkie instytucjonalne formy uczenia się zorganizowane poza programami kształcenia i szkolenia prowadzącymi do uzyskania kwalifikacji. Można tu wliczyć zarówno uczenie się przed podjęciem edukacji szkolnej, jak i np. studia podyplomowe – pozwalające uaktualnić wiedzę z jakiegoś obszaru kształcenia. Przykładem tego typu uczenia się są np. szkolenia, na które pracodawca wysyła pracowników, aby opanowali obsługę nowego programu komputerowego wdrożonego w firmie lub szkolenia podejmowane przez bezrobotnych, którzy chcą zdobyć/uaktualnić wiedzę lub umiejętności w jakimś zakresie, co pozwoli im podnieść swoją atrakcyjność na rynku pracy. W efekcie tych szkoleń uczący się nie otrzymują jakichś konkretnych kwalifikacji ani uprawnień zawodowych, ale znacząco rozwijają swoją wiedzę, umiejętności, zrozumienie jakichś zjawisk, nastawienie do nich. Suma odbytych szkoleń może prowadzić do nabycia nowych kwalifikacji. Powinna też istnieć droga ich formalnego rozpoznawania i uznawania.
3.    Edukacją nieformalną określamy uczenie się niezorganizowane instytucjonalnie, realizowane w sposób zamierzony lub niezamierzony. W dobie społeczeństwa informacyjnego znaczne zasoby informacji i wiedzy pozostają w otwartym dostępie, umożliwiającym zainteresowanym osobom korzystanie z nich i poszerzanie swojej wiedzy. Wiedzę, a zwłaszcza umiejętności można także rozwijać poprzez doświadczenie, praktykę zawodową. Dobre opanowanie umiejętności zawodowych powinno umożliwiać – po uzupełnieniu niezbędnej wiedzy – uzyskanie formalnego potwierdzenia posiadanych kwalifikacji.

Informujemy, że powyższe treści można wykorzystywać za podaniem źródła: www.uslugipubliczne.pl

Przykład oceny:

(0 Głosów)
Komentarze (0)
Dodaj komentarz
*wszystkie pola wymagane wyślij
Zobacz również
Sortuj wg regionu
2014-07-11
obrazek Inżynier w Polsce - zawód z przyszłością. PWSZ jest na TAK!!!
2014-06-05
obrazek Szczyt liderów wiejskich w Brukseli
2014-02-04
obrazek Po co szkole patron?
2013-09-09
obrazek Gmina Kościan: Naprzeciw uczniom
2013-09-09
obrazek Gmina Krzywiń: Oświata bez rewolucji
2013-09-02
obrazek Powiat Kościański: Uczniów ubywa, inwestycji przybywa
2013-09-02
obrazek Gmina Dolsk : Bogata oferta edukacyjna
2013-09-02
obrazek Powiat Gostyński: Pełna gotowość!
2013-09-02
obrazek Powiat Rawicki: Spadek liczby uczniów wcale nie jest oczywisty
2013-09-02
obrazek Kobylin: Szkoły po drobnych (remontowych) poprawkach
2013-08-12
obrazek Wyprawka szkolna? Majątek!
2013-07-15
obrazek Przez indywidualizację do edukacyjnego sukcesu
2013-06-28
obrazek Prymusi wyróżnieni
2013-06-11
obrazek Szóstoklasiści lepiej czytają niż praktykują
Obszar realizacji projektu
zobacz
Szybki kontakt z naszym biurem
*wszystkie pola wymagane wyślij wiadomość >